Met deze zich ontwikkelende pandemie zijn, veiligheidskundig interessante waarnemingen te doen.
Communicatie tussen wetenschappers en publiek, waarbij de politici ook maar even kwalificeer als publiek i.c. ondeskundig op het gebied waarover gecommuniceerd moet worden.
Het RIVM geeft advies: 1,5 meter afstand. Als dat niet kan, in ieder geval geen huidcontact, vervolgens het toepassen van een PBM in de professionele dienstverlening en goede persoonlijke hygiene.
Mijn klanten beginnen inmiddels te begrijpen waar ik het over heb inzake de Arbeidshygiënische
strategie (geintroduceerd Arbowet 1995). Uiterst ongelukkig woord, terwijl bedoeld wordt Preventie strategie met als uitgangs punt de preventie hiërarchie, helaas ook weer jargon.
Hoe zat het ook al weer:
- Voorkomen van blootstelling door wegnemen van het gevaar. Duidelijk is dat dat hier niet opgaat, het virus is er en we kunnen het niet zien. Het gevaar is in dit geval een besmet mens, die die besmetting kan overdragen op een ander mens. Hetzij een patiënt in een zorgsituatie, hetzij in een sociale context.
- Dan moeten we afstand nemen tot dat gevaar. De wetenschappers gaan er van uit dat 1,5m afstand voldoende is om die overdracht te voorkomen.
- Als dat niet kan, kunnen we het gevaar afschermen, de patiënt in een tent of de behandelaar inpakken in een professionele situatie. Op kantoor, in restaurants en in winkels kunnen we "kuch" schermen plaatsen etc. In het openbaar vervoer kunnen we een "niet medisch" mondkapje voorschrijven.
In de sociale context wordt dat lastiger, dan moeten we het doen met een "mondkapje, van welke aard dan ook".
- Als dat ook niet werkt gaan we collectieve/ organisatorische maatregelen treffen, voorkomen dat mensen elkaar tegenkomen. Ontmoetingsplaatsen sluiten. thuiswerken, maximaal aantal mensen in de supermarkt etc.
De kunst van crisis communicatie is het verleiden van mensen iets te doen waarvan ze geen kennis hebben en wat te abstract is om te bevatten.