In de inmiddels vijfentwintig jaar dat ik in de certificeringsmarkt actief ben, heb ik de SCCM Auditordagen altijd als zinvol ervaren. De opzet is al sinds het begin hetzelfde, een presentatie over een actueel onderwerp door een deskundige, de vertaling van het onderwerp naar een case. Zo ook de bijeenkomst van 2020 waar Casper van Erp, een voor mij oude bekende van de RvA, een heldere presentatie gaf over de noodzaak om aan te geven hoe betrouwbaar jouw berichtgeving als organisatie is.
Immers misleiding ligt op de loer. Omfloerste taal, wollig jargon, overdosis gegevens zijn middelen die worden ingezet als een organisatie geen transparantie nastreeft.
Hoewel het onderwerp specifiek vanuit de milieucertificering werd belicht is het feitelijk een universeel onderwerp.
Een etiket op een product is externe communicatie over een product, een (milieu-/Energie-)jaarverslag zegt iets over een organisatie, evenzo een accountantsverslag. Deze communicatie is wettelijk vereist, maar kan ook vrijwillig zijn. Reclame is ook externe communicatie, daar is misleiding t.b.v. verleiding evident en de lezer is daarop getriggerd, eerst zien, dan geloven.
Misleiding in duimdikke jaarverslagen van multi-nationals is minder snel te achterhalen. Zeker als er geen bronnen of referenties worden gegeven waar de lezer de beweringen kan controleren.
Evenzo gaat het over de communicatie naar het personeel, het voortbestaan van hun baan, hun verdiensten en pensioenen, de web site, social media, kortom, breed.
Daarover ging de presentatie en de case. De certificeringsschema's in het algemeen hebben betrekking op de betrouwbaarheid van de certificaathouder in het handelsverkeer of breder, in de samenleving. Dat laatste is in deze schema's geïntroduceerd onder de noemer "Context analyse", wie zijn de betrokken partijen, naar wie moeten we wat communiceren?
Het toetsen van de betrouwbaarheid van de externe communicatie is een lastige voor de auditoren van de certificatie-instellingen.